El agua sabe diferente aquí. En mi país, el agua sabe más como a metal, fuerte y oxidado, y hay que esforzarse para beberla. A veces es oscura, casi como el color de la miel, pero en mi nuevo país, la gente no parece sorprenderse de la transparencia del agua, como si no debería tener color alguno. La beben con tal arrogancia, como si nunca se acabara.

Mi madre en sus cartas escribe que debería encontrar a nuestros antiguos vecinos, los que dejaron el viejo país hace mucho tiempo. Ellos serían capaces de enseñarme los pequeños mercados que están en las calles sucias en donde podré comprar las bebidas que tomamos. Pero las cartas tardan mucho en llegar y para cuando las recibo, ya no tienen importancia. Empiezo a tomar en cuenta las ordenes de mi madre como meras sugerencias. Empiezo a beber esta nueva agua que huele a vapor y sabe a nada, y yo ya empiezo a sentir algunos cambios en mí. Mi piel empieza a tornarse clara, y ahora entiendo el porqué la piel morena no es tan común aquí. Mi cabello ha adelgazado, mis rizos empiezan a convertirse en ondas más sedosas. La gente parece sonreírme más.

Ayer, una de estas personas risueñas ––un estudiante de posgrado, un hombre mayor––me preguntó si quería cenar con él.

“Conozco este increíble restaurante, es una mezcla fantástica de comida birmana, tailandesa e hindú. ¿Te gusta?” dijo.

Rápidamente me empecé a acostumbrar a los rostros escuálidos de los hombres de este país, de la forma en que me miraban era como si fuese un dulce colorido que les gustaría comerse. Pero fue la primera vez que uno de ellos se me había acercado de esa forma. Al principio estaba insegura. Pero después, el hombre risueño tomó mi mano y la apretó. Sus dedos eran tan blancos y suaves como la masa y pensé !Oh! este hombre debe ser dulce, tan dulce como la masa. Y después dije “Sí, sí” como a las mujeres que había visto en los comerciales de televisión de las tiendas de joyería respondiendo a las propuestas de matrimonio.

Mientras me arreglaba para nuestro encuentro, nuestra cita, pasé varios minutos observándome en el espejo. Si mi madre pudiera verme, diría que soy vanidosa. Tenía una verruga en mi cuello, una mancha oscura de la cual brotaban unos cuantos vellos ásperos. Muy raramente veía esta marca porque a menudo vestía blusas con cuello alto, y porque cuando me desvisto cuidadosamente miro hacia el suelo, evitando el único espejo que se encuentra en mi pequeña residencia estudiantil.

Pero esta fue una noche especial. Yo quería usar un vestido nuevo que revelara la cima de los hombros. Yo lo había comprado ese mismo día en la tienda de segunda mano cerca de la universidad, casi inmediatamente después de que el hombre risueño soltara mi mano. Para mi buena suerte, lo encontré en el fondo del contenedor de las rebajas. Pero cuando me puse el vestido y vi la verruga––con la que nací, y que se negaba a desaparecer sin importar cuánta agua bebiera––pensé entre mi, Todo se arruinará. Quise recordar si había visto a otra mujer en este país con tal marca en sus cuellos pálidos y rosados, una bola negra con pequeños vellos brotando como el mío, pero no.

Entre los cajones de mi baño busqué unas pinzas. Solo había un seguro. Lo tomé, me paré frente al espejo y miré directamente a los ojos mientras me perforaba la piel enrollando los vellos alrededor de la aguja afilada y los saqué. Jalé el seguro suavemente, pero, aun así, sangré. Aunque el dolor no era tan grande, mis ojos se pusieron llorosos. No había llorado desde que llegué a este país, así que cuando las lágrimas tocaron mi boca, me sorprendió el sabor.

Mañana le escribiré una carta a mi madre explicándole cuán diferente es llorar aquí. Ella adora que le explique las diferencias entre nosotros y ellos. Le explicaré que cuando ellos lloran, el agua en sus cuerpos cambia del sabor insípido de antes a un sabor bastante intenso––casi picante––pero de alguna forma todavía sabe a agua limpia. Nada parecido como cuando nosotros lloramos. Para nosotros, el agua sale del cuerpo de la misma manera que entra: sucia.

En la carta no le diré cómo es que mi cuerpo ha cambiado, como es que ahora mis lágrimas saben tan limpias, como empiezo a parecerme más y más a ellos cada día. Que tan sedienta siempre estoy. Pondré la carta en una caja junto a una botella de agua de mi nuevo país, y pido para que mi madre la beba.

Suyun tadı başka burada. Benim ülkemde su daha çok metali andırıyor – acı ve paslı, biraz çaba sarf ederek yutulabiliyor anca. Rengi bazen koyu, bal renginde neredeyse. Ama bu yeni ülkemde, insanlar suyun berraklığına şaşırmıyor, sanki suyun zaten herhangi bir rengi olmaması gerekiyormuş gibi. Öyle bir azametle içiyorlar ki, suyun hiç sonunun gelmeyeceğini düşünüyorlar sanki.

Annem mektuplarında eski ülkeyi uzun zaman önce terk etmiş olan eski komşularımızı bulmamı istediğini yazıyor. Onlar bana bizim içtiğimiz içecekleri bulabileceğim, kirli sokakların alt kısımlarındaki küçük marketleri gösterebilecekler. Ama mektupları yavaş geliyor ve elime ulaştıklarında aciliyetlerini kaybetmiş oluyorlar. Annemin buyruklarını salt öneriler olarak görmeye başlıyorum. Buhar gibi kokan ve tadı hiçbir şeye benzemeyen bu yeni suyu içmeye ve şimdiden kendimde bir değişimin varlığını hissetmeye başlıyorum. Tenimin rengi git gide açılıyor ve yeni anlıyorum kahverenginin burada neden yaygın olmadığını. Saçım inceldi, karışıklığı gevşeyerek ipeksi dalgalara dönüştü. İnsanlar bana daha sık gülümsüyor sanki.

Dün bu gülümseyen insanlardan bir tanesi – bir lisansüstü öğrencisi, benden büyük bir adam – beni ona akşam yemeğinde katılmam için davet etti.

“Harika bir restoran biliyorum; Birmanya, Tay ve Hint mutfaklarının harika karışımı. Sever misin?” dedi.

Bu ülkenin erkeklerinin gergin, sırıtkan yüzlerine ve bana sanki çiğnemek isteyebilecekleri bir parça renkli şekermişim gibi bakmalarına hızla alışmaya başlıyordum. Ama bu ilk defa içlerinden birinin bu şekilde yaklaşışıydı. Başta emin değildim. Ama sonra, gülümseyen adam elimi tuttu ve sıktı. Parmakları çok beyaz ve hamur gibi yumuşaktı ve cidden şöyle düşündüm: aha! Bu adam tatlı birisi olmalı, hamur gibi. Ve sonra dedim ki, “Evet, evet!”; tıpkı mücevher mağazalarının televizyon reklamlarında gördüğüm, evlilik teklifine yanıt veren kadınlar gibi.

Buluşmamıza, dateimize, hazırlanırken, kendimi aynada inceleyerek birkaç dakika geçirdim. Eğer annem beni görebilseydi bana kibirli derdi. O ben boynumdaydı; içinden birkaç tane kalın kılın çıktığı mürekkebimsi leke. Bu beni nadiren görürdüm çünkü genellikle uzun boyunlu üstler giyerdim ve her üstümü değiştirdiğimde küçük yurt odamdaki aynaya bakmaktan kaçınarak dikkatle yere bakardım.

Ama bu özel bir geceydi. Omuzlarımın en üst kısmını gösteren yeni bir elbiseyi giymek istiyordum. Elbiseyi üniversiteye yakın bir ikinci el mağazasından o gün almıştım, gülümseyen adam elimi bıraktıktan neredeyse hemen sonra. Bir indirim sepetinin dibinde buldum onu, tamamen benim iyi şansım. Ama elbiseyi giydiğimde beni gördüm – doğumumdan beri sahip olduğum ve ne kadar su içersem içeyim kaybolmayı reddeden bir şey – Her şey mahvolacak, diye düşündüm. Bu ülkenin kadınlarından herhangi birini, soluk, pembemsi boyunlarında böyle, benimkisi gibi, etrafında küçük tüyler çıkan siyah bir leke ile görüp görmediğimi hatırlamak için hafızamı taradım. Görmemiştim.

Banyomun çekmecelerinde bir cımbız bulmak için arandım. Sadece bir çengelli iğne vardı. Onu aynaya götürdüm ve cildime saplarken doğrudan kendi gözlerimin içine baktım, tüyleri sivri iğnenin etrafına dolayarak. Çektim. İğneyi nazikçe batırmıştım, ama yine de kanadım. Acı küçüktü ama gözlerimin sulanmasına sebep oldu. Bu ülkeye vardığımdan beri ağlamamıştım, o yüzden göz yaşlarım ağzımla buluştuğunda aldığım tada şaşırdım.

Yarın anneme bir mektup yazıp ağlama eyleminin burada ne kadar farklı olduğunu anlatacağım. Bizimle onlar arasındaki farklılıkları benim ona anlatmamı çok seviyor. Ona onlar ağladıklarında vücutlarındaki suyun önceki tatsızlığından kekremsi – neredeyse baharatlı – bir suya dönüştüğünü anlatacağım. Ama bir şekilde hala tadı temiz. Hiç de biz ağladığımızda olduğu gibi değil. Bizde, su vücudumuzdan içeri girdiği gibi çıkıyor: kirli.

Mektupta ona vücudumun nasıl değiştiğini, nasıl gözyaşlarımın tadının artık temiz olduğunu, nasıl her gün daha çok onlar gibi olduğumu söylemeyeceğim. Nasıl sürekli susadığımı. Mektubu bir kutuya koyacağım, yeni ülkemden bir şişe su ile birlikte. Ve dua edeceğim ki annem içsin.

Apa are un alt gust aici. În țara mea, apa are un gust mai mult metalic – ascuțit, ca de rugină, chinuindu-te să o înghiți. Alteori, e întunecată, aproape de culoarea mierii. Însă în țara mea cea nouă, oamenii par a nu fi surprinși de limpezimea apei, ca și cum nu ar avea cum să aibă vreo altă culoare. Îi vezi bând aproape cu aroganță, neputându-și imagina că apa s-ar și putea epuiza.

În scrisorile sale, mama îmi scrie că ar trebui să-i caut pe vechii noștri vecini, cei care au părăsit țara acum multă vreme. Vor fi în stare să-mi arate micile piețe de pe străzile acelea murdare, de unde îmi voi putea cumpăra băuturile pe care le bem. Scrisorile sale ajung însă cu întârziere; până să le primesc, mesajul lor nu pare a mai fi de actualitate. Încep să iau îndemnurile mamei ca pe niște simple sugestii. Încep să beau apa asta nouă care miroase ca aburul și e lipsită de orice gust, iar eu deja simt o oarecare schimbare înlăuntrul meu. Pielea îmi devine mai luminoasă, iar abia acum înțeleg de ce maroniul nu e atât de comun aici. Părul creț mi s-a subțiat, desfăcându-se în bucle mătăsoase. Oamenii par să îmi zâmbească mai mult.

Ieri, unul dintre oamenii ăștia zâmbăreți – un student, un bărbat mai în vârstă – mi-a cerut să îl însoțesc la cină.

– Cunosc un restaurant excelent ce servește combinația asta grozavă de mâncare birmaneză, thailandeză și indiană. Te interesează? m-a întrebat.

Începusem deja să mă obișnuiesc cu fețele schimonosite și rânjite ale bărbaților din țara asta; felul în care mă priveau de parcă aș fi fost o bucată de bomboană colorată pe care le-ar fi plăcut să o molfăie. Era însă pentru prima oară când unul dintre ei mă abordase în felul ăsta. La început, am fost nesigură. Apoi, bărbatul, zâmbindu-mi, mi-a apucat mâna și a strâns-o. Degetele-i erau atât de albe și de catifelate ca un aluat și chiar mi-am zis „O! Bărbatul ăsta trebuie că e dulce, dulce ca un aluat.” După care, i-am spus: „Da, da!”, precum femeile alea pe care le văzusem la televizor, în reclamele la magazinele de bijuterii, acceptând cereri în căsătorie.  

Pe măsură ce mă pregăteam de întâlnire, întâlnirea noastră, am petrecut câteva minute studiindu-mă în oglindă. Dacă mama m-ar fi putut vedea, m-ar fi numit o încrezută. Pe gât aveam o aluniță, ca o pată de cerneală din care răsăreau câteva fire aspre de păr. Rar vedeam semnul ăsta pentru că purtam de obicei cămăși cu guler înalt și de fiecare dată când mă dezbrăcam, priveam cu grijă în pământ, evitând singura oglindă din spațiul mic în care locuiam.

Dar asta era o noapte specială. Am vrut să port o rochie nouă care îmi lăsa umerii la vedere. O cumpărasem chiar în ziua aia de la un magazin la mâna a doua, de lângă facultate, aproape imediat după ce zâmbărețul mi-a dat drumul la mână. O găsisem la reducere, norocul meu. Când însă am probat rochia și am văzut alunița, un semn cu care mă născusem și care refuza să dispară în ciuda cantităților de apă pe care le beam, mi-am spus că totul va fi pierdut. Am încercat să îmi amintesc dacă mai văzusem vreo femeie în țara asta cu un asemenea semn pe gâturile lor de un roz-pal, o minge neagră ca a mea, cu fire mici de păr răsărind din ea. Nu mai văzusem.

Am scotocit prin sertarele din baie după o pensetă. Tot ce am găsit era un ac de siguranță. M-am dus la oglindă și m-am privit direct în ochi în timp ce îmi împungeam pielea, înfășurând firele de păr în jurul acului ascuțit. Le-am scos afară. Am lovit ușor cu acul, dar încă sângeram. Durerea nu era mare, dar mă făcea să lăcrimez. Nu mai plânsesem de când ajunsesem în țara asta, iar când lacrimile mi-au atins buzele, gustul lor m-a surprins.

Mâine îi voi scrie mamei o scrisoare, explicându-i cât de diferit e aici actul de a plânge. Îi face plăcere să îi vorbesc despre diferențele dintre noi și ei. Îi voi spune că atunci când ei plâng, apa din trupurile lor se preface, căpătând un gust înțepător, aproape picant. Dar cumva continuă să aibă un gust curat. Nicidecum ca atunci când noi plângem. În cazul nostru, apa iese din noi tot așa cum a intrat: murdară.

În scrisoare, nu îi voi vorbi despre cum mi s-a schimbat trupul, despre gustul curat al lacrimilor mele, despre cum încep să devin pe zi ce trece tot mai mult ca ei. Cât de sete îmi este mereu. Voi pune scrisoarea într-o cutie, alături de o sticlă de apă din țara mea cea nouă. Și mă voi ruga ca mama să bea.

Το νερό έχει διαφορετική γεύση εδώ. Στην πατρίδα μου, το νερό έχει μεταλλική, οξεία γεύση, με χρώμα σκουριάς, που δυσκολευέσαι να καταπίνεις. Μερικές φορές, είναι ακόμα σκοτεινό, περίπου με μελί χρώμα. Σ’αυτήν την καινούρια μου χώρα όμως, οι άνθρωποι δε φαίνεται να εντυπωσιάζονται από τη διαφάνεια του νερού σαν να μη φαντάζονται ότι το νερό θα μπορούσε να έχει κι άλλο χρώμα. Τους βλέπεις να πίνουν με τόση αλαζονεία σαν να πιστεύουν ότι το νερό δεν τελειώνει ποτέ.

Η μητέρα μου μού λέει στα γράμματά της να βρω τους παλιούς μας γείτονες, εκείνους που εγκατέλειψαν τη χώρα έδω και πολύ καιρό. Για να μου δείξουν τις μικρές αγορές στους βρώμικους δρόμους απ’όπου θα αγοράσω τα ποτά που πίνουμε. Όμως τα γράμματά της φτάνουν αργά και μέχρι να τα λάβω το μήνυμά τους δεν είναι πλέον σχετικό. Αρχίζω να εκλαμβάνω τις προτροπές της μητέρας μου ως απλές υποδείξεις. Με το που αρχίζω να πίνω αυτό το νεό νερό που μυρίζει σαν ατμός και που δεν έχει καμία γεύση, νιώθω κάτι να αλλάζει μέσα μου. Το δέρμα μου γίνεται φωτεινότερο και έτσι καταλαβαίνω γιατί το καφέ χρώμα δεν είναι τόσο κοινό εδώ. Τα σγουρά μου μαλλιά αραιώθηκαν, σπάζοντας σε μεταξένιες μπούκλες. Οι άνθρωποι φαίνεται να μου χαμογελούν περισσότερο.

Χθες, ένας από αυτούς τους χαμογελαστούς – απόφοιτος φοιτητής, μεγαλύτερός μου – μου ζήτησε να του κάνω παρέα στο δείπνο.

«Ξέρω ένα εξαιρετικό εστιατόριο που συνδέει καταπληκτικά τη βιρμανική, ταϊλανδεζική και ινδική κουζίνα. Είσαι μέσα;» είπε αυτός.

Είχα ήδη αρχίσει να συνηθίζω στα τσιμπημένα και χαμογελαστά πρόσωπα των αντρών σε αυτήν τη χώρα· ο τρόπος με τον οποίο με κοιτούσαν σαν να ήμουν ένα κομμάτι πολύχρωμη καραμέλα που θα τους άρεσε να μασάνε. Ήταν όμως η πρώτη φορά που κάποιος με είχε προσεγγίσει με αυτόν τον τρόπο. Στην αρχή, δεν ήμουν σίγουρη. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ο χαμογελαστός άντρας πήρε το χέρι μου και το έσφιξε. Τα δάχτυλά του ήταν τόσο λευκά και μαλακά σαν ζύμη και πραγματικά είπα στον εαυτό μου «Ω! Ο άντρας αυτός πρέπει να είναι γλυκός, γλυκός σαν ζύμη.» Μετά είπα «Ναι, ναι!» όπως οι γυναίκες που είχα δει σε τηλεοπτικές διαφημίσεις για καταστήματα κοσμημάτων, απαντώντας σε προτάσεις γάμου.

Καθώς ετοιμαζόμουν για τη συνάντησή μας, το ραντεβού μας, πέρασα αρκετά λεπτά κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Εάν η μητέρα μου θα μπορούσε να με δει, θα με θεωρούσε ματαιόδοξη. Στον λαιμό είχα μια κρεατοελιά, έναν μελανώδη λεκέ από τον οποίο φάνηκαν μερικές χονδρότριχες. Σπάνια έβλεπα εκείνο το σημάδι επειδή συνήθως φορούσα ψηλόλαιμα πουκάμισα. Επίσης, κάθε φορά που έβγαζα τα ρούχα μου, θα κοιτούσα προσεκτικά προς τα κάτω, αποφεύγοντας τον μόνο καθρέφτη στη μικρή εστία.

Κι όμως, αυτή ήταν μια ειδική βραδιά. Ήθελα να φορέσω ένα καινούριο φόρεμα με έξω τους ώμους. Το είχα αγοράσει την ίδια μέρα από ένα μεταχειρισμένο κατάστημα κοντά στη σχολή, σχεδόν αμέσως αφού ο χαμογελαστός άντρας άφησε το χέρι μου. Για καλή μου τύχη το βρήκα στο κάτω μέρος ενός κάδου εκπτώσεων. Αλλά όταν δοκίμασα το φόρεμα και είδα την ελιά – κάτι με το οποίο είχα γεννηθεί και που αρνήθηκε να εξαφανιστεί άσχετα από το πόσο νερό είχα πιει – σκέφτηκα πως όλα θα πάνε χαμένα. Προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα δει καμιά

1

γυναίκα σ’αυτήν τη χώρα με τέτοιο σημάδι στο δικό της χλωμό ροζ λαιμό, μια μαύρη μπάλα με μικρές τρίχες να φαίνονται όπως οι δικές μου. Δεν είχα δει.

Κοίταξα στα συρτάρια του μπάνιου μου για ένα τσιμπιδάκι. Το μόνο που βρήκα ήταν μια καρφίτσα ασφαλείας. Την έφερα μαζί μου στον καθρέφτη και κοιτάζοντας κατευθείαν τα μάτια μου, ξεκίνησα να τρυπάω το δέρμα μου, τυλίγοντας τις τρίχες γύρω από την αιχμηρή βελόνα. Τις έβγαλα. Ακούμπησα την καρφίτσα απαλά στο δέρμα μου αλλά και πάλι αιμορραγούσα. Ο πόνος δεν ήταν πολύ έντονος, αλλά με έκανε να δακρύσω. Δεν είχα κλάψει από τότε που έφθασα σ’αυτήν τη χώρα, οπότε όταν τα δάκρυα άγγιξαν το στόμα μου, η γεύση με ξάφνιασε.

Αύριο, θα γράψω ένα γράμμα στη μητέρα μου να της εξηγήσω πόσο διαφορετικό είναι το κλάμα εδώ. Της αρέσει να της περιγράφω τις διαφορές μεταξύ των δύο εθνών. Θα της πω ότι όταν αυτοί κλαίνε, το νερό μετατρέπεται στα σώματά τους από άγευστο σε πικάντικο. Αλλά με κάποιον τρόπο, εξακολουθεί να έχει καθαρή γεύση. Καθόλου όπως συμβαίνει όταν εμείς κλαίμε. Στην περίπτωσή μας, το νέρο βγαίνει έτσι όπως μπήκε: βρώμικο.

Στο γράμμα, δε θα της πω πως το σώμα μου έχει αλλάξει, πως τα δάκρυα μου έχουν τώρα μια καθαρή γεύση, πως κάθε μέρα γίνομαι όλο και περισσότερο σαν αυτούς. Πόσο διψασμένη είμαι πάντα. Θα βάλω το γράμμα σ’ένα κουτί, μαζί με ένα μπουκάλι νερό από την νέα μου πατρίδα. Και εύχομαι να το πιει η μητέρα μου.